Το 1931 ήταν μια χρονιά που τα Δωδεκάνησα κάτω από την Ιταλική κατοχή, ζούσαν δραματικές στιγμές. Ο Ιταλικός φασισμός ζητούσε την ερήμωση καί τον αφελληνισμό των νησιών μας, αλλάζοντας ακόμη και την ονομασία τους, σημειώνοντας τα στους χάρτες σαν «Iταλικά Νησιά του Αιγαίου».
Οι διωγμοί, τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις και οι κάθε λογής πιέσεις, ανάγκαζαν τους Δωδεκανήσιους να ξενιτεύονται, στον Πειραιά, στην Αθήνα και σ'άλλα μέρη της Ελεύθερης Πατρίδας.
Νέοι και γέροι, άνδρες και γυναίκες, ίδρυαν παντού Σωματεία για να διατηρήσουν άσβεστη τη φλόγα της αγάπης για τη γενέθλια Γη και να προετοιμάσουν την μεγάλη μέρα της Λευτεριάς.
Η αναγκαιότητα της ίδρυσης ενός Πανδωδεκανησιακού Γυναικείου Συλλόγου γεννιέται στο πολύστροφο μυαλό της ακούραστης Αντιγόνης Ζουρούδη - Μάνα της Δωδεκανήσου - που με την παρακίνηση των πρωτεργατών της Δωδεκανησιακής Νεολαίας καλεί πολλές συμπατριώτισσες, τους μιλά, τις ενθουσιάζει και έτσι γεννιέται «Η Δωδεκανησιακή Μέλισσα». Από την ημέρα εκείνη η Δωδεκανησιακή Μέλισσα δουλεύει χωρίς ανάπαυλα για την Δωδεκανησιακή υπόθεση. Οι καματερές Μέλισσες συνεχίζουν να μαζεύουν το μέλι τους - έκφραση της Αντιγόνης Ζουρούδη - και η εθνική σκυταλοδρομία συνεχίζεται.
Μετά την Μάνα της Δωδεκανήσου την σκυτάλη παίρνει η Δέσποινα Μιχαηλίδου - Νουάρου, η Μαρά Ζαχάρη, η Ισαβέλλα Χωραφά, η Σεβαστή Μήτσου, πλαισιωμένες από άξιες συνεργάτισσες την Ελένη Γεωργαντά, την Κανδία Πιζάνη, την Αντωνία Σταυριανού, την Ειρήνη Μοσκόβη, την Μπήλιω Μύρικλη, τις αδελφές Ευδοξία, Περσεφόνη και Εύρη Βαρίκα κάι αμέτρητες άλλες.
Και τι δε σοφίζονται οι Μέλισσες για να αvακουφίζουν τους φτωχούς και αναξιοπαθούντες Δωδεκανήσιους αδελφούς. Δωδεκανησιακές βραδιές, εκδρομές, χοροεσπερίδες, τσάγια, λαχειοφόρες αγορές, ψάλλουν τα πατροπαράδοτα κάλαντα στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Ιδρύουν επαπελματική Σχολή, όπου διδάσκονται δωρεάν κοπτική, ραπτική, γραφομηχανή, ξένες γλώσσες, ζωγραφική και μουσική τα φτωχά κορίτσια της Δωδεκανήσου.
Όλα όσα κέρδισε και κερδίζει από τις εκδηλώσεις της, καλλιτεχνικές ή κοσμικές η Δωδεκανησιακή Μέλισσα τα χαρίζει αφειδώλευτα και διακριτικά στους φτωχούς και καταφρονεμένους νέους της Πατρίδας.
Παραστάθηκε σαν καλός Σαμαρείτης και σε φτωχές κοπέλλες που δεν είχαν τα έξοδα να παντρευτούν και έμπαινε κουμπάρα.Το θεωρούσε Ευλογία.
Ετσι με ψίχουλα και αιματηρές οικονομίες αποφασίστηκε η ίδρυση Πρεβαντορίου (Σανατορίου) στην Κηφισιά, για να μπορούν να αναπνεύσουν καθαρό αέρα τα άπορα νησιωτόπουλα που ζούσαν σε υγρά υπόγεια.
Το στήσιμο αυτού του οικήματος αποτελεί αληθινό θαύμα και θυμίζει ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα.
Το οικόπεδο, τα υλικά και τα μαστορικά βγήκαν από τα βαλάντια των κυριών της Μέλισσας- και από τα πορτοφόλια των συζύγων, των αδελφών, των συγγενών, των γνωστών.
Οι παιδικές αυτές εξοχές λειτούργησαν αρκετά χρόνια υποδειγματικά, με την επίβλεψη της Βεατρίκης Ρομπότη, της Μαρίας Ζαχάρη, της Σοφίας Μανουσάκη, της
Ειρήνης Μοσκόβη και άλλων κυριών.
Μετά την απελευθέρωση, όταν άλλαξαν οι ανάγκες, το ΔΣ σκεπτόμενο σωστά, σταμάτησε τις εμβαλλωματικές λύσεις των βοηθημάτων και των εξοχών, για να κάμει κάτι σταθερό και μόνιμο. Βοηθώντας το μέλλον της Πατρίδας, την νεολαία της, νοίκιασε το οίκημα, για να μοιράζει χρήματα σε άπορους Δωδεκανήσιους Σπουδαστές.
Εκατοντάδες άτομα, ταλαντούχα παιδιά σπουδάζουν με την φροντίδα της Μέλισσας, που εξακολουθεί να εφευρίσκει κάθε λογής τρόπους για εξεύρεση χρημάτων, αφού το ενοίκιο του κτιρίου δεν ειναι αρκετό για να καλύπτει τις ολοένα και μαγαλύτερες απαιτήσεις για υποτροφίες.
Οι παλαιές Μέλισσες δεν περιορίστηκαν μόνο στην κυψέλη τους. Βοήθησαν το Δωδεκανησιακό Σχολείο όπου διδάσκονταν η ιστορία και τα έθιμα της Πατρίδας. Σε αυτό δίδαξαν διαπρεπείς Δωδεκανήσιοι.
Οργάνωνε και πρόβαλλε τους θησαυρούς του Δωδεκανησιακού Πολιτισμού, αναπαραστώντας το «Ροδίτικο γάμο», τον «Καρπάθικο γάμο», τα «εφτά της Καρπάθου», τον «κουκουμά της Σύμης», το «ξεκίνημα των σφουγγαράδων της Καλύμνου», το «ντύσιμο της μοναχοκόρης του Καστελλορίζου>»>, το σκετς γύρω από τον Πλάτανο του Ιπποκράτη γραμμένο από τον αείμνηστο Χριστόφορο Ανδρειωτάκη.
Ακόμη χάρις στον Μιχ.Μιχαηλίδη - Νουάρο γνωρίσαμε και αγαπήσαμε τα δημοτικά μας τραγούδια και συνειδητοποιήσαμε ότι τέσσερεις Δωδεκανήσιοι ποιητές μας, οι Γιάννης Ζερβός, I. Ε. Μοσχονάς, Κ. Ν. Κωνσταντινίδης και Μ. Γ. Πετρίδης είναι ισάξιοι του Πορφύρα, του Μαλακάση, του Καρυωτάκη.
Η Μέλισσα επομένως δεν επετέλεσε μόνο φιλανθρωπικό έργο αλλά και εθνικό και πολιτιστικό, αφού εκτός από το Δωδεκανησιακό Σχολείο συνέδραμε και άλλα Σωματεία, ανάμεσά τους και το «Δωδεκανησιακό Σπίτι» του Βασίλη Μοσκόβη.
Εχουν περάσει 77 χρόνια συνεχούς κοινωφελούς δράσης της Δωδεκανησιακής Μέλισσας χάρις στα ΔΣ με τις νεότερες ακούραστες Προέδρους Μαρία Βολονάκη από Σύμη, Μαρίτσα Χασαπογιάννη από Σύμη, Θεμελίνα Χαραλαμποπούλου από Κω, Πρόεδρο Μαίρη Παζαρτζή από Κάρπαθο και την σημερινή Πρόεδρο Λιάνα Κορκόνδειλα Μαυρή από Κάσο.
Το 17μελές ΔΣ από όλα τα νησιά της Δωδεκανήσου προσφέρεται ανιδιοτελώς και οι αρωγοί του Σωματείου βλέποντας το έργο βοηθούν ποικιλοτρόπως.
Τα τελευταία χρόνια οι υπότροφοι ανέρχονται περίπου στους 70 ετησίως και με την μηνιαία υποτροφία των 200€ που λαμβάνουν, ανακουφίζουν τις οικογένειές τους
που έχουν οικονομική δυσχέρεια. Οταν οι υπότροφοι της Δωδεκανησιακής Μέλισσας πτυχιούχοι πια, επιστρέφουν στα νησιά τους, η ευτυχία όλων είναι μεγάλη γιατί συμβάλαμε στην πρόοδό τους.
Οι Μέλισσες χαίρονται να μαθαίνουν την ένταξη των παιδιών της στις τοπικές κοινωνίες. Οι επιστήμονες που ευεργετήθηκαν από την Δωδεκανησιακή Μέλισσα εκφράζουν την ευγνωμοσύνη τους βοηθώντας ηθικά και υλικά το Σωματείο και γίνονται έτσι παράδειγμα προς μίμηση.
